II WŚ w pytaniach i odpowiedziach

Pytanie: czy Polska wygrała wojnę? Oficjalnie to byliśmy uczestnikiem zwycięskiej koalicji. Jednak wojnę skończyliśmy z mniejszym terytorium, z mniejszą bo ograniczoną na rzecz ZSRR suwerennością, z znacznie mniejszą ludnością (zdaje się, że największa strata obywateli w stosunku do przedwojennej liczby ludności). Co to za zwyciężca który ma mniej terytorium, mniej suwerenności i poniósł większe straty od niemieckiego napastnika?

Pytanie: czy alianci byli naszym sojusznikami?  Anglia i Francja, by odsunąć wojnę od siebie obiecały Polsce, że będą nas bronić choć nie miały ani takiej możliwości, ani takiego zamierzenia.  Tak jak planowali tak zrobili. Francja i Wielka Brytania nie dotrzymały swoich zobowiązań do podjęcia działań militarnych przeciw Niemcom. W 1939 wojsko polskie biło się mniej więcej tak jak przewidywała umowa z aliantami. Tylko, że zabrakło pomocy obiecanej w tej umowie. Potem szprzedali nas w Jałcie. Nieźli sojusznicy nie ma co…

Pytanie: czy Polska biła się po właściwej stronie?  Oficjalnie biliśmy się po stronie właściwej, bo po stronie demokracji i humanitaryzmu przeciw totalitaryzmowi i ludobójstwu. Ale jeśli biliśmy się po stronie właściwej, która na dodatek wygrała to dlaczego my wojnę przegraliśmy i dlaczego nasi sojusznicy nas wydymali?  Może jednak najpierw trzeba było pójść z najsilniejszą armią Europy, czyli niemiecką na Sowietów lub Francuzów i trzymać z Niemcami dopóki byli najsilniejsi?

A żeby nie było, że jakiś cyniczny albo niedouczony jestem cytuję Jana Karskiego za Wprost: „Inaczej niż w każdym kraju podbitym przez Trzecią Rzeszę, w Polsce nie wyłonił się rząd, czy władza współpracująca z najeźdzcą. Straszną, niepojętą cenę płacił za to nasz naród. Pamiętam, jak w 1943 r. najwyżsi przywódcy Anglii i Stanów Zjednoczonych wyrazali mi ich podziw i zapewniali, że spotka Polaków nagroda. Wierzyliśmy im. I ja im wierzyłem. Dzisiaj, po 50 latach nanachodzi mnie refleksja, czy nie za dużo żądaliśmy od narodu i siebie samych? Przecież o wyniku wojny nie my decydowaliśmy, ale tysiące okrętów, bombowców, czołgów i armat wielomilionowych armii alianckich. A po za tym czy ma dzisiaj jakieś znaczenie, że Węgry czy Rumunia, Słowacja czy Kroacja (sic) walczyły u boku Trzeciej Rzeszy albo tej Rzeszy służyły. Że w każdym kraju podbitym przez niemcy wyłonił sie rząd uległy wobec najeźdzcy, ale także próbujący ratować co było można. Stosunki międzynarodowe nie układają się według Dziesięciorga Przykazań Boskich. Narody nie mają sumienia. Kierują się własnymi interesami – tak jak je rozumieją”.

Inne wpisy o mitologii narodowej:

Rozdzióbią nas kruki, wrony.  – 23 marca 2009 – Frasyniuk powiedział, że źli chłopi zamiast walczyć w powstaniach obdzierali z butów pańskie powstańcze trupy. Co do faktów ma rację. Lecz co do interpretacji grubo się myli.

Od kultury walki do kultury pracy – 24 lipca 2008 – Jestem Polakiem. Polska to mój dom. Jednak mocno niewygodnie czuję się w kostiumie zwanym polskością. Polskość w którą ubrali nas wieszczowie i historycy, szkoły, nasze rodziny i sąsiedzi jest nieatrakcyjna, oraz szkodliwa. Nie daje nam spójnej odpowiedzi na pytanie kim jesteśmy, dokąd podążamy, oraz dlaczego podróż w przyszłość pod biało czerwonym kolorem jest warta wysiłku. 

Wpisy o świetach narodowych:

Powstanie za Stalina, za rodinu i Heil Hitler! – 3 sierpnia 2009 – W miniony weekend obchodziliśmy rocznicę niemądrego i nieodpowiedzialnego powstania warszawskiego – zbrodni popełnionej przez Polaków na Polakach. Zamiast pomyśleć chwilę o zabitych mieszkańcach Warszawy,  bezcennych dobrach kultury, bez których nie oddtworzymy w pełni naszej historii  nadal hołubimy nieodpowiedzialność i głupotę. W najlepszym razie mówimy, że decyzja była niemądra, ale czcić należy bohaterską młodzież. Za co niby?

Trzy kłamstwa o powstaniu warszawskim – 3 sierpnia 2008 – Pierwsze kłamstwo:  powstanie musiało wybuchnąć. Drugie kłamstwo: mieliśmy szansę wygrać. Trzecie kłamstwo:  bohaterom należy się szacunek.

Chwalmy razem konstytucję –  4 maja 2008  Nasi wodzowie polityczni skorzystali z długiego weekendu majowego, aby jednomyślnie głosić peany na rzecz konstytucji 3 maja.  Przy okazji kłamali ile wlezie i wykazali się nieznajomością konstytucji, ktorą chwalą.

Posłowie kłamią o konstytucji 3 maja – 3 maja 2007 –  Nie jestem fanem konstytucji z 3 maja 1791.  Ale miałem jej nie krytykować, bo delikatne ego współobywateli kiepsko znosi szarganie świętości narodowych.  Miałem… ale wobec kłamstw zawartych w dzisiejszej uchwale Sejmu i Senatu nie wytrzymałem.